chapter six

 Dziękuje za pomoc Julita!
_____________________________________________________

Eh, kto by się tam nim przejmował.
Stanęłam obok kanapy i zastanawiałam się czy usiąść czy nie?Spojrzałam na chłopaków, którzy nawet nie zauważyli, że przyszłam, bo byli za bardzo wpatrzeni w telewizor. Nie jestem pewna, ale oglądali chyba ''Krzyk''.
Usiadłam niepewnie na fotelu obok kanapy. Ashton spojrzał na mnie i się uśmiechnął. Uroczy uśmiech, naprawdę.
Odwzajemniłam jego gest i przeniosłam wzrok na ekran telewizora. Nie myliłam się, akurat leciał ''krzyk''.
- jak się spało?- spytał lokowaty. Spojrzałam na niego. Właśnie wstawał z kanapy by usiąść na podłokietniku fotela na którym siedziałam.
- nawet dobrze.- wymusiłam lekki uśmiech. Szczerze? Nie rozumem samej siebie. Oni mnie porwali i mnie tu przetrzymują, a ja z nimi normalnie gadam i się do nich uśmiecham. Jestem idiotką.
- smakowało śniadanko?- spytał znów blondyn.
- pyszne szefie kuchni.- uśmiechnęłam się. PRZESTAŃ IDIOTKO!- krzyczała wewnętrzna ja.
- ja robię lepsze jedzonko!- krzyknął Calum.
- chciałbyś.- prychnął Irwin. Zaśmiałam się. Hood rzucił w Ash'a poduszką po czym uciekł. Zdezorientowany Ashton pobiegł za nim krzycząc ''nie żyjesz pedale!''.

Już po paru sekundach dało się usłyszeć krzyki i śmiechy chłopaków.

Zostałam sama z Michael'em.

- idioci.- prychnął patrząc ciągle na telewizor. 

Po paru minutach zielonowłosemu najwyraźniej się znudziło, bo wstał i gdzieś poszedł zostawiając mnie samą.

''Masz szanse, uciekaj''- podpowiadała mi podświadomość. ''Na co czekasz? Rusz się!''- postanowiłam posłuchać samej siebie i wstałam bezszelestnie z fotela. Rozejrzałam się po pomieszczeniu i sprawdziłam korytarz czy aby nikogo nie ma i podeszłam do okna.

Po woli otworzyłam okno by nie narobić hałasu. Otworzyłam okno na szerz i prawie bezszelestnie wspięłam się na dość wysoki parapet. Niestety miałam z tym małe problem, bo nie jestem zbytnio wysoka. 

Przełożyłam jedną nogę i gdy już miałam przekładać drugą usłyszałam niski, groźny głos za sobą.

- nie radzę.

*Oczami Gemmy*

Obudziłam się wtulona w tors Zayn'a. Jeszcze spał wyglądał tak słodko.... Pocałowałam go delikatnie a chłopak się obudził.

-Jesteś niesamowita.-wyszeptał mi do ucha przygryzając przy tym płatek mojego ucha. 

Szczerze to nie wiedziałam co powiedzieć więc pocałowałam go tak jak lubi.
Długo, namiętnie, z uczuciem.
 Kiedy poczułam jak mi wczorajsza kolacja podchodzi do gardła oderwałam się od chłopaka i pobiegłam do łazienki. Co z tego że byłam kompletnie naga.
Nawet nie miałam czasu wziąć niczego. Wbiegłam do łazienki i zwymiotowałam. Za moment pojawił się koło mnie okrył mnie szlafrokiem wziął włosy do tyłu. Kiedy ta cała chora akcja się skończyła mocno się do niego przytuliłam. Pogłaskał mnie po włosach i posmyrał po policzku.

-Gemma mam prośbę....-patrzył na mnie tymi wielkimi bursztynowymi oczkami. 

-Jaką?

-Zrób test ciążowy.... proszę. Chciałbym wiedzieć...

-No dobrze., Ale to nie może być prawdą.....

*20 minut później*

Zawołałam Zayn'a do łazienki bo sama nie byłam w stanie zerknąć. Usiadł na pralce a ja podałam mu test. Zerknął na niego i lekko się uśmiechnął ale jednocześnie był trochę poddenerwowany.

-I co? -obawiałam się tego co za chwile mogę usłyszeć

-Gemma jesteś w ciąży! Będziemy mieli dziecko! -cieszył się i podał mi test. 

KURWA CO???!!! JAK TO W CIĄŻY?! KURWA! a jak Lucas się o tym dowie ...będzie źle.

-Gemma kochanie musimy o tym powiedzieć Lukey'owi

-Zayn,jak on się dowie, że jestem w ciąży to cię zabije!

✘Michael✘

Wiedziałem, że zostawienie jej samej na dole jest złym pomysłem, ale nie sądziłem, że będzie chciała wyjść przez okno. Myślałem, że jest mądrzejsza. Jak widać pomyliłem się.

Złapałem ją w tali i ''przerzuciłem'' sobie przez ramię. Jak lekka wow, ona w ogóle coś je?

- puść mnie!- krzyknęła. Zaczęła bić mnie pięściami po plecach, ale jakoś mnie to nie interesowało.- puść mnie do cholery! Nie macie prawa mnie tu przetrzymywać!

- twój ojciec, też nie miał prawa zabijać niewinnych ludzi!- wybuchnąłem. Kurwa! Nikt miał o tym nie wiedzieć.

- co proszę?! Mój ojciec nikogo nie zabił! Jest porządnym człowiekiem!- wrzasnęła.

- sam może nie, ale jego mafia owszem!- dziewczyna jakby zamarła. Jakoś tak zesztywniała na moim ramieniu. 

Wszedłem z nią do jej sypialni. Wolałbym, żeby leżała w tej piwnicy na tym głupim materacu, ale Luke się uparł.

- zostajesz tutaj i się stad nie ruszasz.- tam przynajmniej nie ma jak uciec. Są wyjęte klamki w oknach.

Wyszedłem z pokoju i zamknąłem drzwi na klucz.

- wypuść mnie! Słyszysz?! Jeszcze wszyscy tego pożałujecie!- kopała i waliła w drzwi. Wywróciłem teatralnie oczami.

- to Ci nic nie da, tylko się zmęczysz!- po tych słowach odszedłem.

Poszedłem do swojego pokoju. Wyciągnąłem z kieszeni bluzy mały woreczek białego proszku. 

Tak dobrze zgadliście- amfetamina. 

Czasem potrzebuję tego, ale ostatnio mój organizm pragnie tego bardziej. 

Uzależniłem się.

Rozsypałem proszek na ławie i uformowałem z niego trzy wąskie ścieżki. 

Wyciągnąłem banknot pięciu dolarowy z kieszeni i zwinąłem go w rulonik. Kucnąłem przy stoliku i po prostu wciągnąłem biały proszek.

Sprzątnąłem po sobie, żeby chłopcy się nie skapnęli, że brałem, choć i tak pewnie zauważą.

Usiadłem na łóżku.

Nagle wybuchnąłem niepohamowanym śmiechem. Tak to normalne u osób zażywających amfetaminę. 

Położyłem się wygodnie i zasnąłem.

✘✘✘

- Michael, wstawaj! No już!- darł się Ashton. Zerwałem się na równe nogi. Przetarłem zmęczoną twarz dłonią i spojrzałem na wściekłego przyjaciela.- brałeś.- stwierdził.

- no i co z tego?- spytałem cicho się śmiejąc. 

- to z tego, że jesteś w okropnym stanie, a Luke nas potrzebuje.- powiedział z wyrzutem.Co znowu odjebał ten dzieciak. Ja pierdole, zwariuje z nim. Z nimi trzema.

- co znowu odjebał?

- pojechał tam.- powiedział cicho, przestraszony.

- co kurwa!

______________________________________________________

✘Komentujcie
✘ Tweetujcie z #FightFFPL
✘ Obserwujcie bloga na tt @FightFFPL (Będą się pojawiać spojlery więc warto)

10+KOMENTARZY=NEXT!